به گزارش مشرق ، بهروز افخمی گفت و گویی با مجله نسیم بیداری انجام داده است. بخش های مهم این گفت و گو به انتخاب کافه سینما از این قرار است.• سینمای سیاسی در دهه 60، 70 و 80 میلادی، همزمان با نهضت دانشجویی می 68 به وقوع پیوست، اما امروز چیزی به نام سینمای سیاسی در جهان نداریم و جریان سینمایی امروز در مقابل حاکمیت هالیوود و فیلمسازی صنعتی آمریکا، تقریبا اعتماد به نفس خود را از دست داده است
• از فیلمسازان سیاسی سالهای پیش می توان به الکساندر کلوگه،(آلمان)، کریس مارکر و گدار (فرانسه)، روسلینی، پازولینی و جیلو پونته کوروو (ایتالیا) و بونوئل (اسپانیا) اشاره کرد.
• بهترین نمونه فیلمساز سیاسی در جهان «دامیانو دامیانی» ایتالیایی بود که یک کمونیست دو آتشه بود و آثارش در عین اینکه لحن تندی داشت، شعاری نبود. او در عالم سیاست همه را با خودش دشمن کرد تا جایی که نسل جدید احتمالا نام او را نشنیده اند.
• همه فیلمسازانی که از پشتیبانی حکومت لااقل در دوره ای خاص برخوردار بوده اند، فیلم های سیاسی ساخته اند و شعار هم داده اند، به این معنا سلحشور هم می تواند فیلمساز سیاسی تلقی شود.
• بخش بزرگی از تولیدات سینمایی ایران سیاه نمایی دارند و با سفارش جشنواره های خارجی ساخته می شوند.
• کوشش جشنواره های خارجی در نادیده انگاشتن «یه حبه قند» اصلا اتفاقی نیست، آنها می دانند چه می کنند.
• خیلی از فیلم هایی که امروز با ظاهر سیاسی ساخته می شوند غالبا به دنبال سو استفاده هستند و گویی یک فیلمساز مایوس، دلمرده و پر از نفرت آن را ساخته است.
• «آژانس شیشه ای» فیلم پرحرفی ست، فیلمی پر از روضه خوانی و ننه من غریبم بازی! همین جنبه هم باعث می شود که فیلم ابتر بماند.
• «آژانس شیشه ای» درباره آدمی ست که ما جنسش را به خوبی می شناسیم و می دانیم که آدم های این گونه، این قدر حرف نمی زنند! و غالبا ساکتند. فیلم از این منظر، اثری لوس است که تاثیر نمی گذارد.
• «پدرخوانده» و «قیصر» مثل بمب اتم عمل کردند و به تعبیر بونوئل از آن دست فیلم هایی بودند که جهان را به آتش کشیدند.
• «اجاره نشین ها» یک شوخی سیاسی ست، فیلمی که از موضعی طنز وضعیت ایران بعد انقلاب را توصیف می کند.
• تنها سلاح فیلمساز در سینما، صداقت است.
• توجه بیش از اندازه به پس زمینه های اجتماعی یک رویداد سیاسی خاص، کار را به فیلمی اجتماعی تبدیل می کند که دیگر فیلم سیاسی به حساب نمی آید.
• اگر دولت جرات کند و دست از سانسور بردارد و این قدر از گروه های فشار حساب نبرد، قطعا اتفاقات خوبی نه تنها در سینمای سیاسی که در کلیت سینمای ایران رخ خواهد داد.
• «گاو» و «قیصر» به معنای فنی کلمه، اصلا به عنوان فیلم سیاسی حساب نمی شوند، سینمای سیاسی در ایران به دلیل سانسور در ایران شکل نگرفت، تولید فیلم و برنامه های تلویزیونی بیش از اندازه کنترل می شود.
• تماشاگری که در فیلم مدام به دنبال «منظور» می گردد و فیلمسازی که مدام در حال مکر کردن و پیچیده رفتار کردن است، بر هم تاثیر متقابلی گذاشته اند و سینما را به پرتگاه رسانده اند که دیگر سینمای تاثیرگزار، صادقانه و پرشوری مثل «پدرخوانده» به کلی فراموش شده و تماشاگر مدام فکر می کند به دلیل سانسور فیلمساز می خواسته حرفی را در پس داستانش پنهان کند و فیلمساز هم همین کار را فرا گرفته است.
